De meeste WK-wedstrijden jaren 90 deel II

Hoog tijd voor de ontknoping van de vraag van de dag welke voetballers de meeste WK-wedstrijden speelden op de drie toernooien die in de jaren negentig (1990, 1994 en 1998) werden gehouden. Eerder vandaag zag je al het onderste deel van de lijst, nu volgen de hoogst genoteerde spelers.

In de tweede kolom staat de afkorting van het land, in de derde kolom het aantal gespeelde wedstrijden op de genoemde WK's. Over de vandaag jarige (gedeelde) nummer 2 in het overzicht Dunga verscheen eerder vandaag al een verhaal op deze site.

Meeste WK-wedstrijden in de jaren 90
Paolo Maldini	ITA	19
Claudio Taffarel	BRA	18
Dunga	BRA	18
Jürgen Klinsmann	DUI	17
Lothar Matthäus	DUI	16
Roberto Baggio	ITA	16
Bebeto	BRA	15
Thomas Hässler	DUI	14
Aldair	BRA	13
Jürgen Kohler	DUI	13
Gheorghe Popescu	ROE	13

De meeste WK-wedstrijden jaren 90 deel I

De vraag van de dag was welke voetballers de meeste WK-wedstrijden speelden op de drie toernooien die in de jaren negentig (1990, 1994 en 1998) werden gehouden. In twee episodes volgt het antwoord op deze vraag. Dit is deel één, met de spelers die onderaan in het overzicht staan.

In de tweede kolom staat de afkorting van het land, in de derde kolom het aantal gespeelde wedstrijden op de genoemde WK's. Zie hier voor deel II, met de hoogst genoteerde spelers.

Meeste WK-wedstrijden in de jaren 90
Bodo Illgner	DUI	12
Thomas Berthold	DUI	12
Dino Baggio	ITA	12
Dennis Bergkamp	NED	12
Gheorghe Hagi	ROE	12
Franky van der Elst	BEL	11
Jorginho	BRA	11
Leonardo	BRA	11
Andreas Brehme	DUI	11
Alessandro Costacurta	ITA	11
Demetrio Albertini	ITA	11
Nicola Berti	ITA	11
Roberto Donadoni	ITA	11
François Omam-Biyik	KAM	11
Frank de Boer	NED	11
Marc Overmars	NED	11
Wim Jonk	NED	11
Andoni Zubizaretta	SPA	11

De ultieme wraak van Dunga

Eindelijk had hij hem in zijn handen. Uitgerekend hij, hij die al die jaren zo bekritiseerd was geworden. De voetballer die aanvankelijk werd gezien als alles waar voetbalminnend Brazilië niet van houdt. Nu kon hij op ultieme wijze wraak nemen. En dus schreeuwde hij het uit: zo hard als hij maar kon, met de felbegeerde cup stevig vastgeklemd. Hij, aanvoerder Dunga van de Gouden Braziliaanse ploeg van 1994. Na vierentwintig lange jaren ging de wereldtitel weer naar zijn vaderland.

Op die zeventiende juli 1994 werd de voetballer Dunga definitief omarmd door het Braziliaanse volk en de immer kritische pers. Dat is wat je noemt relatief laat voor een ervaren international van op dat moment ruim dertig jaar oud. Maar Dunga was dan ook geen doorsnee Braziliaanse voetballer.

Dunga werd als Carlos Caetano Bledorn Verri geboren op 31 oktober 1963 in Ijuí, in de zuidelijke deelstaat Rio Grande do Sul. De geografische ligging van die staat droeg flink bij aan het voetballot van kleine Carlos. Het voetbal in Rio Grande do Sul heeft veel raakvlakken met dat van buurlanden Uruguay en Argentinië. In de staat van de Gaúcho’s wordt vooral on-Braziliaans hard gespeeld. Dat gebeurt bij Dunga’s eerste profclub Internacional en ook bij het eveneens uit Porto Alegre afkomstige Grêmio, in 1995 tegenstander van Ajax in het duel om de Wereldbeker voor clubteams. In dat kader is het veelzeggend dat Grêmio werd opgericht door bewoners van de Duitse kolonie (!) in de stad.

Brazilië staat wereldwijd bekend om spelers die het spelletje op blote voeten op het strand leren en een fabuleuze techniek hebben, maar in Rio Grande do Sul zijn er relatief weinig van zulke fijnbesnaarde voetballers. En Dunga had die techniek zeker niet. Het zat hem toch al niet mee: vanwege zijn flaporen en zijn bescheiden lengte had hij zijn bijnaam annex latere voetbalnaam gekregen. Dunga is de Braziliaanse naam voor Dopey, één van de zeven dwergen van Sneeuwwitje. Inderdaad: die met die flaporen.

Als voetballer had Dunga onmiskenbaar zijn kwaliteiten, maar veel Brazilianen hadden jarenlang weinig tot niets op met zijn manier van spelen. Toch maakte Dunga snel carrière. Met de juniorenploeg van Brazilië won hij in 1983 de wereldtitel in Mexico, hetzelfde toernooi waar Nederland aanwezig was met Van Basten, Vanenburg en co. Na Internacional kwam hij in Brazilië uit voor Corinthians, Santos en Vasco da Gama –waar hij bevriend raakte met ploeggenoot Romário- alvorens naar Europa te vertrekken. In Italië ging hij voor Pisa spelen (en later ook voor Fiorentina en Pescara), waardoor het spel van Dunga alleen maar Europeser werd. De fel bekritiseerde, wat hoekig ogende middenvelder, snoerde in 1989 voor het eerst zijn critici de mond. Dankzij een ploeterende Dunga konden sterren als Bebeto en Romário excelleren tijdens de Copa America, die Brazilië voor het eerst sinds 1953 wist te winnen.

Maar na het daaropvolgende WK van 1990 was het weer helemaal mis tussen Dunga en zijn thuisland. Voor het toernooi in Italië werd Dunga door bondscoach Sebastiāo Lazaroni gebombardeerd tot de leider van het elftal. Brazilië zou het dit keer helemaal anders gaan aanpakken: na de wereldtoernooien van 1982 en 1986, waar de Zuid-Amerikanen in schoonheid waren gestorven, zou de ploeg nu resultaatvoetbal gaan spelen. Tot grote ontsteltenis van veel Brazilianen stonden plichtsbesef en soberheid centraal en was er weinig ruimte voor creativiteit. Toen Brazilië vervolgens in de tweede ronde door uitgerekend Argentinië uit het toernooi werd geknikkerd, was de kritiek snoeihard. De seleçāo had voor Braziliaanse begrippen verschrikkelijk gespeeld én niet gewonnen, dus wat had de veranderde speelwijze nu daadwerkelijk opgeleverd?

Dunga, de belichaming van alles wat voetbalminnend Brazilië haatte, was vanaf dat moment helemaal de gebeten hond. Hij, die niets van de schoonheid van het pure Braziliaanse voetbalspel in zich had, werd geslachtofferd en raakte volledig buiten beeld bij het nationale team. Laagdunkend werd er jarenlang gesproken van het totaal mislukte ‘tijdperk Dunga’.

De ommekeer kwam in 1993. Dunga, ontevreden geraakt in Italië, kocht zijn contract af en verkaste naar de Duitse Bundesliga. Bij VfB Stuttgart begon zijn rehabilitatie. Bondscoach Carlos Alberto Parreira zag het namelijk wél zitten in de in Zuid-Duitsland sterk spelende Dunga, erkende zijn toegevoegde waarde en liet hem terugkeren in de seleçāo.

Daar werd Dunga vervolgens de ultieme leider: het verlengstuk van Parreira op het veld en ontegenzeggelijk de man met gezag. Langzaam begon de opinie rondom hem te keren. Dunga, door de jaren gehard en daardoor mentaal ijzersterk, was in het steeds meer fysiek wordende voetbal een factor van groot belang geworden in het Braziliaanse team. Toch was er ook op het WK in 1994 in de Verenigde Staten veel kritiek op de ploeg. Ook daar speelde Brazilië te saai, te afwachtend en te weinig frivool.

...Brazili:e, wereldkampioen 1994, met op de onderste
rij in het midden aanvoerder Dunga...

Maar dit keer werd er wél gewonnen. Het Europese spel van Brazilië paste dan ook prima binnen de trend van dat WK: alle overige kwartfinalisten kwamen uit Europa. Het op stoom geraakte Brazilië versloeg in de kwartfinale Nederland en was in de halve finale met 1-0 te sterk voor Zweden. In de eindstrijd stuitte Brazilië op Italië, het land waar Dunga zoveel jaar had gespeeld. Het zou de saaiste WK-finale in de geschiedenis worden. Ook na honderdtwintig minuten was het nog 0-0, waarna penalty’s moesten bepalen wie de nieuwe wereldkampioen zou worden. De voortekenen voor Brazilië waren niet al te gunstig: tot dat moment had het land nog nooit een penaltyreeks gewonnen.

Doordat Franco Baresi en Márcio Santos vanaf de elfmeter-stip faalden, bleef de nul zelfs bij de strafschoppenserie nog even staan. Het was Demetrio Albertini die de ban brak en namens Italië de score opende. Ook de daaropvolgende penalty’s gingen erin, totdat de Braziliaanse doelman Taffarel de strafschop van Daniele Massaro stopte. Voor het eerst kon Brazilië op voorsprong komen. Het was de beurt aan uitgerekend aanvoerder Dunga, die zijn penalty feilloos raak schoot. Nu zou een miskleun van de Italiaanse vedette Roberto Baggio betekenen dat Brazilië haar eerste wereldtitel sinds 1970 zou pakken. De penalty die ‘het Goddelijke staartje’ vervolgens nam zou de geschiedenis ingaan als één van de meest historische missers ooit. Keihard over.

Precies op het moment dat de voet van Roberto Baggio de bal totaal verkeerd geraakt had, was Dunga wereldkampioen. Als aanvoerder kreeg hij de wereldbeker als eerste in handen, uitgereikt door de toenmalige Amerikaanse vicepresident Al Gore. Dunga klemde de beker, die het Braziliaanse team zou opdragen aan hun enkele maanden eerder verongelukte landgenoot autocoureur Ayrton Senna, stevig vast. Alle spieren in zijn gezicht spanden zich samen waarna een oerkreet volgde waarbij alle agressie er uit kwam. Een jarenlang gevoel van onrecht en onderwaardering was definitief weggepoetst. Eindelijk kon hij wraak nemen op iedereen die hem zo bekritiseerd had. Wereldkampioen Dunga had bewezen dat ‘zijn’ voetbalmanier wel degelijk succes kon opleveren. Zoeter kon wraak niet zijn…

Dunga zou in 1995 naar Japan vertrekken, waar hij bij Jubilo Iwata ploeggenoot van André Paus, Gerald Vanenburg en Dido Havenaar werd. Hij werd er in 1997 kampioen en voetballer van het jaar. Op het WK in 1998 was Dunga wederom aanvoerder van de Braziliaanse ploeg, maar zijn droom om een tweede keer Wereldkampioen te worden mocht niet zo zijn. In een finale waar de Brazilianen massaal faalden werd verloren van Frankrijk. Dunga bleef nog tot 2000 voetballen en sloot zijn carrière af bij Internacional. In 2006 werd hij bondscoach van Brazilië. In die hoedanigheid verloor hij op het WK in 2010 van Nederland, maar dat is weer een heel andere episode van zijn loopbaan… 

De meeste interlands op WK's in de jaren 90

De vraag van vandaag is: welke voetballers speelden de meeste interlands op de drie WK's die in de jaren 90 werden georganiseerd (1990, 1994 en 1998)?

Daarbij gaat het dus duidelijk niet alleen om Nederlandse spelers, maar om voetballers uit alle deelnemende landen. In een countdown-tweeluik worden de voetballers die de meeste WK-wedstrijden speelden op een rijtje gezet....

Daarnaast volgt in de loop van de dag een verhaal over één van de spelers die in ieder geval in deze lijst genoteerd staat: de vandaag jarige Braziliaan Dunga....

En de dichter was...

De vraag van de dag was wie toch de maker van dit gedicht was.

Welnu, het gaat hierbij om niemand minder dan Rinus Michels. Na de op zulke fortuinlijke wijze gewonnen wedstrijd tegen Ierland op het EK in 1988 (eeuwige dank voor Wim Kieft!) kwam de bondscoach tot zijn vier dichtregels. Vrijwel direct na het laatste fluitsignaal bracht hij de gedachten die op dat moment door zijn hoofd spookten samen tot vier onvergetelijke volzinnen.

Want inderdaad: de volgende tegenstander van Oranje zou West-Duitsland worden. Een West-Duitsland dat na een stroeve start tegen de Italianen traditiegetrouw was gegroeid in het toernooi. Een tegenstander die gevreesd werd, maar waarmee ook eindelijk kon worden afgerekend.

En dat nog wel in het hol van de leeuw, veertien jaar na het finaletrauma van 1974 toen Michels ook al de bondscoach was. We weten allemaal hoe het is afgelopen: West-Duitsland werd verslagen en vervolgens werd ook de Europese titel binnengesleept, waarna Rinus Michels  nog maar eens benadrukte dat de finale toch echt de wedstrijd tegen onze oosterburen was geweest. Wie weet heeft Het Gedicht bij het winnen van die wedstrijd wel een beslissende rol gespeeld.

Na het EK werd Michels kortstondig coach van Bayer Leverkusen, zijn laatste fulltime-klus als clubtrainer (antwoord van vraag 3)....

Een kort maar krachtig gedichtje, maar van wie?

Centraal in de vraag van de dag staat onderstaand, enigszins wonderbaarlijk gedicht:

Ik heb West-Duitsland zien groeien
Hopelijk komen ze niet tot bloeien
Dan kunnen we met ze stoeien
En wordt het een wedstrijd die zal boeien

De logische vraag:

1) Welk markant persoon uit de voetbalwereld is de maker van deze versregels?

En als 'bonusvragen':

2) Na welke wedstrijd werd dit gedicht voorgedragen?

3) Wat was de laatste club waar de man van dit gedicht fulltime werkzaam was?


De antwoorden volgen in de loop van de dag...

Top 25 spelers traditionele top drie zonder interland deel II

Eerder vandaag werd het eerste deel van de top vijfentwintig gepresenteerd van Nederlandse voetballers die de meeste wedstrijden voor de traditionele top drie (Feyenoord, PSV en Ajax) speelden, zonder ooit een interland op hun naam te krijgen. Wat nog rest van deze lijst, naar aanleiding van deze vraag, is de top tien. Bij deze dus!

Het aantal wedstrijden in de laatste kolom gaat over het aantal Eredivisiewedstrijden namens Ajax, PSV en/of Feyenoord)....

	meeste wedstrijden top drie
	zonder interland
10	Heinz Stuy	139
9	Jan van den Heuvel	142
8	Harry Vos	161
7	Edward Linskens	169
6	Gerrie Deijkers	170
5	André Stafleu	191
4	Stanley Brard	208
3	Ruud Heus	239
2	Arnold Scholten	278
1	Gert Bals	282

...Arnold Scholten kwam twee periodes uit voor Ajax en speelde jarenlang voor
Feyenoord (hier in actie tégen Ajax), maar een A-interland ontbreekt op zijn
indrukwekkende c.v. Scholten is de nummer 2 op deze lijst...

Top 25 spelers traditionele top drie zonder interland deel I

We stelden de vraag welke Nederlandse voetballers de meeste Eredivisiewedstrijden voor de traditionele top drie (PSV, Ajax en Fetenoord) speelden zonder ooit een interland voor het Nederlands Elftal te spelen. Hierbij de nummers 25 tot en met 11 van deze ranglijst, vanavond volgt de top tien.

Het aantal wedstrijden in de laatste kolom gaat over het aantal Eredivisiewedstrijden namens Ajax, PSV en/of Feyenoord)....

	meeste wedstrijden top drie
	zonder interland
25	John de Jong	92
24	Diego Biseswar	93
23	Björn van der Doelen	95
22	Kelvin Leerdam	96
21	Paul Postuma	99
20	Fred Grim	101
18	Henk Duut	104
	Patrick Lodewijks	104
17	Chris van der Weerden	108
16	Jonathan de Guzman	109
15	Richard Budding	119
13	Joop van Daele	120
	Cees Groot	120
12	Wim van Til	129
11	Pim van Dord	137

Nederlandse top drie-spelers zonder interlands

De vraag van vandaag: welke Nederlandse voetballers die voor de traditionele top drie (Feyenoord, PSV en Ajax) speelden, hebben de meeste Eredivisiewedstrijden voor één of meer van deze clubs op hun naam staan zonder dat ze ooit in het Nederlands Elftal speelden?

Het antwoord volgt in de loop van maandag 29 oktober, in de vorm van een countdown met als nummer één de speler met de meeste duels...

Eregalerij Eerste Divisie-schutters

Vanaf komende competitieronde een nieuwe rubriek op Voetbalschrijver: Eregalerij Eerste Divisie-schutters! In deze rubriek wordt wekelijks gekeken naar de doelpuntenmakers in de Eerste Divisie van de afgelopen dertig jaar én naar die van de meest recente ronde in deze competitie.

Schutters die een trapje lager acteren dan de Eredivisie, maar daar hun werk wel zeer naar behoren doen dus. De rubriek Eregalerij Eerste Divisie-schutters wordt een variant op de eveneens gestarte rubriek Willy's Week - De Eredivisie Topscorers Top 1000. Al enig idee welke speler in de Eerste Divisie de afgelopen dertig seizoenen de meeste doelpunten heeft gemaakt?

Voetbalschrijver: we zijn gestart!

28 oktober 2012: onthoud die datum. Het is de officiële kick-off van de voetbalsite Voetbalschrijver. Een site die zich richt op statistieken en historie. Een site die spelers, trainers en clubs in de schijnwerpers zet. Voetballers van vroeger, voetballers van nu: bij Voetbalschrijver worden ze op een voetstuk gezet. De nu nog praktisch lege categorie voetstukken: wonderbaarlijke voetbalvertellingen wordt de komende tijd dan ook gevuld met verhalen waarbij helden worden geëerd.

Maar dat is nog lang niet alles. Er komen flink wat vaste rubrieken, verrassende feitjes, statistieken, noem maar op: op deze site is het voortaan te doen.

Maker Finbar van der Veen is freelance-journalist. Hij is inzetbaar alle voor voetbalgerelateerde opdrachtgevers en biedt u ook voetbalquizzen op formaat aan...

Neem contact op via voetbalschrijver@hotmail.com.

...Het zou te gemakkelijk zijn te concluderen dat Ronald de Boer getuige
deze foto ook dolblij is met de lancering van deze website...

Wist je over Berry van Aerle dat…

Met regelmaat zal op deze site in de rubriek Wist je dat… een (ex)voetballer of trainer centraal staan. We trappen af met oud-international Berry van Aerle, goed voor 35 interlands.

…je hier zijn spelersportretje vindt, waar je zijn loopbaan als voetballer in vogelvlucht ziet? Die spelersportretjes zijn er op deze site overigens van nog duizenden andere spelers…

…zijn vader voor Helmondia ’55, de voorloper van Helmond Sport voetbalde?

…pa Van Aerle later trainer werd en doodleuk keer op keer zestig kilometer fietste om zijn team in Overloon te gaan trainen?

…hij in de jeugd speelde van HVV uit zijn geboorteplaats Helmond? Op zijn zesde werd Berry lid, hij bleef vervolgens twaalf jaar bij HVV alvorens door PSV te worden aangetrokken.

…hij bij HVV een onafscheidelijk drietal vormde met de eveneens latere profvoetballers Hans Meeuwsen en Hans Vincent?

…hij vroeger eigenlijk timmerman wilde worden?

…hij ooit als vakantiebaantje in een kippenslachterij werkte?

…ook zijn broer Leo voetbaltalent had, naar het schijnt zelfs meer talent dan Berry? Hij moest echter vroegtijdig stoppen vanwege een kapotte meniscus.

…zijn ontdekker niemand minder dan mede-Helmondenaar Willy van der Kuijlen was?

…hij bij PSV aanvankelijk in het C-team terecht kwam?

…de Helmondenaar die vrijwel altijd aan de rechterkant speelde in zijn prille begin bij PSV als linksback voetbalde?

…hij tussen 1981 en 1994 (met een korte onderbreking in het seizoen 1986-1987) in het eerste van PSV speelde?

…zijn bijnaam in zijn begintijd bij PSV Sheene was, naar de motorcoureur Barry Sheene?

…hij in die periode zelfs een tweede bijnaam had? Berry alias Sheene stond ook wel bekend als Ratje, vanwege al het kattenkwaad dat hij uithaalde. De ogenschijnlijk rustig Brabander had dus ook een heel andere kant…

…de prijzenkast van Berry rijk gevuld is? Naast de Europese titel met Oranje won hij met PSV vijf landstitels, drie keer de KNVB-beker en één keer de Europacup I.

…zijn verblijf in Eindhoven in het seizoen 1986-1987 werd onderbroken, toen hij met Frans van Rooij naar Antwerp FC verkaste. Van Rooij bleef vervolgens jaren in Antwerpen voetballen, Van Aerle keerde terug naar PSV.

…hij regelmatig riep zich niet voor te kunnen stellen ooit in Eindhoven te gaan wonen? Helmond vond hij immers veel gezelliger…

…hij zelfs tijdens zijn verblijf bij Antwerp FC gewoon in zijn geliefde Helmond bleef wonen?

…het weinig had gescheeld of hij in 1987 bij Antwerp FC was gebleven? De Belgische club wilde hem namelijk opnieuw huren. PSV wilde Berry wel verkopen, maar dat zag Antwerp weer niet zitten…

…hij in zijn PSV-tijd een fervent stripboekenliefhebber was? Suske en Wiske en Jan, Jans en de kinderen waren daarbij zijn favorieten.

…hij in 1989 deze gevleugelde uitspraak deed: ‘Ik kan me niet voorstellen dat ik ergens zenuwachtig van word. Van tv niet, van meisjes niet, van niets niet…’?

…zijn vrouw Willeke ook een aardig balletje kon trappen en in het vrouwenteam Helmond voetbalde?

…zijn vaste slaapmaatje in zijn PSV-periode Gerald Vanenburg was?

…hij wel degelijk ambities had in een grote buitenlandse competitie te spelen, maar dat hij PSV slechts wilde verruilen voor een andere topclub?

…hij naast zijn interlands voor het Nederlands Elftal ook voor Jong Oranje speelde?

…hij ten tijde van zijn Oranjeperiode de tekst van het Wilhelmus niet kende. Van Aerle zelf daarover: ‘Dat geeft niet, want Hans van Breukelen schreeuwt zo hard dat de rest zich wel stil kan houden.’ (VI 12-1992)

…Oranje de Europese titel zonder hem misschien nooit had behaald? Het scheelde weinig of niet Nederland maar Griekenland had zich gekwalificeerd voor het EK 1988. Dankzij twee geweldige voorzetten van Van Aerle die door Ruud Gullit tot doelpunt werden verwerkt won Nederland de cruciale uitwedstrijd in Polen (nota bene de debuutinterland van Van Aerle!) en mocht Oranje alsnog deelnemen aan het toernooi.

…hij tijdens het zo succesvol verlopen EK 1988 alle vijf de wedstrijden van begin tot eind speelde? En dat terwijl de openingswedstrijd tegen de Sovjetunie pas de zevende interland van de razendsnelle Van Aerle was…

…hij na het WK 1990 mede door een hardnekkige knieblessure uit beeld verdween bij Oranje, en er pas ruim een jaar later zijn rentree maakte?

…hij zich keihard terugvocht na zijn zware knieblessure? Niemand kreeg de Helmondenaar klein, getuige zijn uitspraak: ‘Ze moeten me eerst een been afhakken voor ik stop’ (VI 12-1992).

…hij zijn laatste interland op 14 oktober 1992 thuis tegen Polen speelde, hetzelfde land waar hij op de dag af vijf jaar eerder tegen had gedebuteerd in Oranje?

…hij bij het mislopen van de landstitel met PSV in 1993 een ultrakorte reactie had op de vraag van radioverslaggever Leo Driessen wat Van Aerle er allemaal van vond: ‘Kut’.

…hij in de zomer van 1994 vertrok bij PSV nadat er bij de Eindhovenaren een ‘grote schoonmaak’ werd aangekondigd. Naast Van Aerle verlieten ook onder anderen Kieft, Van Tiggelen, Erwin Koeman, Heintze en de gestopte Van Breukelen de club.

…er in 1994 ook interesse was van KV Mechelen, Osasuna en Eredivisieclub NAC, maar Van Aerle voor Helmond Sport koos?

…hij bij Helmond Sport Adrie Koster als trainer trof, met wie hij in zijn begintijd nog bij PSV samenspeelde?

…hij zijn loopbaan in Helmond beëindigde in een team met zijn jeugdmakkers Hans Vincent en Hans Meeuwsen?

…hij, goed voor 280 Eredivisiewedstrijden voor PSV, na zijn tijd in Eindhoven gewoon een seizoenskaart kocht. Want, aldus de bescheiden Van Aerle: ‘Ik vind dat normaal. Ze kunnen natuurlijk niet al die oud-spelers een vrijkaartje geven. Dan zouden de andere supporters er niet meer in kunnen.’ (…)

...Wilfred Bouma in zijn voetsporen trad? Na Van Aerle had Helmond in PSV-er Bouma opnieuw een Oranje-international.

...Prins Briek de 27ste, alias Berry van Aerle...

…hij in 2000 Prins Carnaval werd? Als Prins Briek de 27ste ging hij dat jaar voorop tijdens het Helmondse carnaval.

…hij een groot fan van rockband Golden Earring is?

…de beroemde sketch van Theo Maassen over ‘de bij PSV contributie betalende Berry van Aerle’ volledig met zijn toestemming is gemaakt?

…hij bekend staat als de international die na zijn carrière postbode werd? En dat terwijl hij dit maar een paar jaar heeft gedaan en dat ook nog eens maar vijftien uur per week…

…hij bij PSV terugkeerde in een heel andere hoedanigheid: die van supporters-coördinator? Daarnaast werd hij ook actief als scout.

…de legendarische back Berry van Aerle een voetballer is die nooit mag en zal worden vergeten?